Witam jeszcze raz i dziękuję za dotychczasowa pomoc.
Otóż w poniedziałek udało mi się " natrafić " na lekarza prowadzącego mój problem zdrowotny. Byłem, bo kończyło mi sie zwolnienie lekarskie. Niestety, jest to lekarz bardzo dobrze oceniany i jak się pojawi w przychodni, to nie ma praktycznie czasu na czynności dodatkowe. Z końcem marca kończy mi się dozwolone
182 dni chorobowego. W trakcie poniedziałkowej wizyty u mojego lekarza nie było praktycznie czasu, aby wypełnić druk N-9.

W związku z tym mam pytanie.
Czy lekarz ten może taki wniosek wypisać w gabinecie prywatnym ?. Mam zamiar skserować zawartość kartoteki ( historię choroby ) z przychodni i udać się do gabinetu prywatnego tego lekarza, celem wypełnienia formularza N-9 do ZUS. Pozdrawiam serdecznie.

• Odpowiedź
• Może sobie wypełniać gdzie ma ochotę, tylko wizyta w gabinecie prywatnym raczej wiąże się z opłatą.

Zgodnie z tym, co napisałam wcześniej z przerażeniem oczekiwałam na decyzję ZUS-u i nie bez powodu, wczoraj ją otrzymałam - krakowski ZUS odebrał mi całkowitą niezdolność do pracy i na okres 1 roku przyznał częściową niezdolność do pracy. Tym samym zostałam pozbawiona środków do życia. Decyzję otrzymałam wczoraj i od wczoraj po prostu wyję, nie jestem w stanie się uspokoić. Jak to jest możliwe, żeby człowieka po tak krótkim okresie od inwazyjnego leczenia nowotworowego i z wieloma ciężkimi schorzeniami, wcześniej pozbawić pracy, a potem umyć od wszystkiego ręce i uznać, że jak chcę żyć to sobie mogę pracować? Tylko gdzie się pytam? W końcu mam pracować czy się leczyć? Gdyby znalazł się jakiś pracodawca, to jak mam mu powiedzieć, że 8 grudnia mam termin do Kliniki Onkologicznej, w której spędzę kilka godzin; 15 grudnia do Poradni Diabetologicznej, od 3 stycznia dwutygodniową rehabilitację przy ul. Dietla w Krakowie, związana z masażem limfatycznym w specjalnym rękawie.

Za 8 miesięcy mam od nowa kompletować wszystkie dokumenty, ale wtedy już po to, aby uzyskać odmowę. Tak więc w majestacie prawa zostanę zupełnie pozbawiona jakichkolwiek środków do życia.
Na chwilę obecną nie mam siły się odwoływać. Przyjaciele chcą być moimi pełnomocnikami, ale ja już myślę teraz tylko o jednym. Nie chcę przerabiać tego, co rok temu po utracie dodatku pielęgnacyjnego. Wówczas odwołałam się do Działu Orzecznictwa ZUS-u w Krakowie, do Prezesa ZUS-u, do Ministerstwa Zdrowia, do Rzecznika Praw Obywatelskich. Odwołałam się już nie tyle ze względu na samo odebranie mi dodatku pielęgnacyjnego, ale przede wszystkim ze względu na chamską postawę orzecznika, do którego miałam wątpliwą przyjemność trafić.

Tylko w Ministerstwie Zdrowia podeszli na serio do mojego przypadku, bo odesłano skargę wraz z pełną dokumentacją medyczną do Departamentu Skarg. Ten natomiast do ZUS- u na Czerniakowską (bo ZUS podlega tylko pod ZUS ) . ZUS z Czerniakowskiej przesłał dokumenty do ZUS-u w Krakowie i to do tego samego orzecznika, na którego napisałam skargę. Szybko wtedy spreparowano daty (upłynął już termin w którym miano rozpatrzyć moją sprawę) i skierowano mnie do lekarza onkologa przy szpitalu im. Bonifratrów w Krakowie. Nie mogę do dzisiaj zrozumieć, jak onkolog mógł ze spokojnym sumieniem uznać, że nie wymagam pomocy osób drugich. Nie wiem, jak mógł podważyć decyzję lekarza, który mnie prowadził od początku leczenia. Nie wiem jak mógł to zrobić onkolog, który powinien doskonale wiedzieć i naocznie widział, jaki jest stan psychofizyczny kobiety która utraciła pierś, która miała przerzuty do 11 węzłów chłonnych, która niecały rok wcześniej przeszła chemioterapię, operację, ponownie chemioterapię i operację. Przecież przy takim napięciu psychicznym, jaki funduje nam ZUS jest bardzo duże prawdopodobieństwo wznowy choroby.

Dzisiaj wiem jedno, niepotrzebnie podjęłam leczenie. Miałabym teraz spokój. Od śmieci znacznie gorsze jest pozbawienie człowieka godności i możliwości spokojnego chorowania.
Na forum ciągle czytamy, jak bardzo młodzi ludzie nienawidzą wszystkich emerytów i rencistów, którzy pracują. Jesteśmy balastem, który im zabiera miejsca pracy. Tymczasem rząd przedłuża wiek emerytalny, a chorych wysyła do pracy. Umywa ręce od wszelkiej odpowiedzialności za obywateli. Niech więc niech nie udają tak praworządnych i wprowadzą obowiązkową eutanazję, dla osób chorych na raka. Załatają dzięki temu dziurę budżetową, bo przecież chemioterapia jest bardzo droga, a lek Femara, który np. ja biorę kosztuje 373 zł - nie będą musieli refundować tego leku(opakowanie wystarczy tylko na miesiąc). Swoimi decyzjami w majestacie prawa krzywdzą ludzi.

Ani przedstawiciele rządu, ani orzecznicy w ZUS nie myślą o tym, że ich sytuacja też się może zmienić, czasami z dnia na dzień. Niech więc w stosunku do siebie i swoich rodzin stosują to samo prawo. Teraz, gdy odebrano mi tak zwaną dwójkę, otrzymam po 28 latach pracy pewnie gdzieś 700 złotych brutto.
W tej chwili mam dwa tygodnie na podjęcie decyzji czy się odwoływać. Na ten moment nie mam siły.
uporządkowuję swoje sprawy, aby nikt mnie nie przeklinał, gdy zdecyduję się na rozwiązanie, które już od roku mi chodzi po głowie. Nie wierzę w żadne odwołania od decyzji, nie wierzę w odwołanie do Sądów.

Jeszcze raz piszę do wszystkich osób, którym odmówiono świadczenia rehabilitacyjnego: NIE WIERZCIE W DOBRE INTENCJE ZUS-u! PO TAKIEJ CHOROBIE JAKĄ JEST RAK, NAWET GDY SIĘ WYDAJE, ŻE ZOSTAŁ POKONANY, NIE WRACA SIĘ DO ZDROWIA PSYCHICZNEGO. KAŻDA OSOBA DŁUGO ODREAGOWUJE CAŁY TEN KOSZMAR, A POTEM PO ZAKOŃCZENIU OKRESU PRZYZNANEGO WAM ŚWIADCZENIA POZBAWIAJĄCEGO WAS BEZPOWROTNIE PRACY, NIE DACIE RADY PODJĄĆ WALKI O SWOJE PRAWA, BO NIE BĘDZIECIE MIELI SIŁ. NIE DACIE RADY IŚĆ DO PSYCHIATRY, BO CZŁOWIEK NAPRAWDĘ ZAŁAMANY SIEDZI TAK JAK JA TERAZ W DOMU I MYŚLI TYLKO O TYM JAK ZAKOŃCZYĆ TEN KOSZMAR! O WASZYM PROBLEMIE NIE POWIECIE ANI PROWADZĄCEMU WAS LEKARZOWI ONKOLOGOWI, ANI PRZYJACIOŁOM, ANI RODZINIE.
Piszę to po to, aby ludzie nie powielali mojego błędu. Mnie jest już wszystko obojętne. Małgorzata

jak najbardziej